fstab (Polski)

The printable version is no longer supported and may have rendering errors. Please update your browser bookmarks and please use the default browser print function instead.

Fstab (ang. file systems table) – plik konfiguracyjny, znajdujący się w katalogu /etc, który zawiera informacje na temat podłączonych do systemu urządzeń blokowych (przede wszystkim dysków twardych), ich partycji oraz sposobu, w jakim urządzenia oraz partycje mają zostać zamontowane podczas rozruchu komputera. Wymienione w pliku urządzenia mogą zostać zamontowane do systemu lokalnie (gdy są podłączone do uruchamianego komputera) lub zdalnie (gdy znajdują się na innym urządzeniu, które łączy się z uruchamianym komputerem poprzez sieć).

Każda partycja poszczególnego urządzenia blokowego jest w pliku fstab opisana w oddzielnej linii. Linia taka zawiera definicję partycji wraz z parametrami. Wszystkie poprawnie zapisane linie z pliku, zostają automatycznie przekształcone w działające partycje przez systemd, podczas rozruchu komputera lub podczas ponownego załadowania tego menedżera systemu.

Domyślna konfiguracja fstab uruchamia wpierw automatycznie program fsck, a następnie montuje partycje jeszcze przed uruchomieniem usług, które wymagają ich zamontowania. Systemd automatycznie upewnia się, że partycja zdalna z system plików, takim jak NFS lub Samba, jest uruchamiana dopiero po skonfigurowaniu sieci. Dlatego lokalne i zdalne partycje, poprawnie określone w / etc / fstab, powinny działać natychmiast po zakończeniu rozruchu komputera.

Polecenie systemowe mount używa definicji z pliku fstab, podczas podłączania do działającego komputera urządzenia blokowego (np. czytnika dysków), sprawdzając zawarte w niej parametry. Jeżeli podczas montowania urządzenia wykryta zostanie definicja w pliku fstab, zostaną użyte wymienione w niej parametry.

Systemowa strona man fstab(5) opisuje, w jaki sposób prawidłowo zdefiniować partycje dysków twardych, innych urządzeń blokowych lub zdalnych systemów plików.

Użycie

Przykładowy wpis w pliku /etc/fstab, stosujący nazwy urządzeń używane przez jądro, montujący podczas startu systemu trzy partycje jednego twardego dysku:

/etc/fstab

# <device>             <dir>         <type>    <options>             <dump> <fsck>
/dev/sda1              /             ext4      noatime               0      1
/dev/sda2              none          swap      defaults              0      0
/dev/sda3              /home         ext4      noatime               0      2

<device> – definiuje urządzenie blokowe, jego konkretną partycję lub zdalny system plików, które mają zostać zamontowane.
<dir> – określa katalog, do którego montujemy urządzenie.
<type> – określa typ systemu plików.
<options> – określa dodatkowe opcje montowania, zobacz mount(8) § FILESYSTEM-INDEPENDENT_MOUNT_OPTIONS oraz ext4(5) § MOUNT_OPTIONS.
<dump> – określa, czy partycja będzie sprawdzana przez dump(8). Ten parametr jest zwykle ustawiony na 0, co uniemożliwia sprawdzenie.
<fsck> – określa kolejność sprawdzania partycji przez program fsck. Dla partycji głównej parametr ten powinien zostać ustawiony na 1. Pozostałe partycje powinny mieć go ustawione na 2 lub też, gdy partycja nie ma być sprawdzana, na 0.

Identyfikacja urządzeń blokowych

Istnieje wiele różnych metod, które pozwalają zidentyfikować dostępne w komputerze urządzenia blokowe oraz ich partycje. Jedną z tych metod jest użycie polecenia lsblk z pakietu util-linux, które zwraca graficzne przedstawienie listy urządzeń blokowych, rozpoznanych przez jądro podczas rozruchu komputera. Polecenie to wypisuje wszystkie urządzenia, tak zamontowane, jak i niezamontowane. Z dodatkową opcją, polecenie lsblk -f wypisuje informacje o zamontowanych i niezamontowanych dyskach twardych, które wcześniej sformatowano i na których zainstalowano systemy plików, przedstawiając grafikę zawierającą poszczególne partycje i ich konfiguracje.